Η μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τοπική Διοίκηση γίνεται μέσα από την εξής διαδικασία και έχει τις εξής επιπτώσεις:
1. Ξεφόρτωμα κρατικής ευθύνης για τομείς όπως Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Γεωργία, Κτηνοτροφία, Περιβάλλον κ.ά. Κατακερματισμός της κρατικής ευθύνης προς τα κρατικά όργανα της Τοπικής Περιφερειακής Διοίκησης και ανάθεση καθηκόντων σε ΜΚΟ.
2. Κατακερματισμός υπηρεσιών σε διάφορους τομείς που υποβαθμίζονται παραπέρα.
3. Κατακερματισμός του ενιαίου χαρακτήρα που απαιτούν ορισμένα αντικείμενα όπως π.χ. έρευνα και μελέτη θεμάτων που αφορούν την ανάπτυξη της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας, έλεγχος της ασφάλειας και της ποιότητας εισαγόμενων προϊόντων, ενιαία διαχείριση και προστασία ορεινών όγκων και ειδικότερα των μελετών, η διαχείριση και προστασία των υδάτινων οικοσυστημάτων.
4. Αποδυνάμωση των κρατικών ελέγχων σε παραγωγικές εμπορικές δραστηριότητες που επιδρούν στην προστασία του περιβάλλοντος, στη Δημόσια Υγεία και σχετίζονται με τον ευρύτερο χαρακτήρα της παραγωγής και διανομής προϊόντων.
5. Συγχώνευση και κατάργηση Υπηρεσιών στη λογική της «οικονομίας κλίμακας».
6. Κατηγοριοποίηση υπηρεσιών με βάση την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρησιακή ικανότητα κάθε δήμου.
7. Σταδιακή διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων με την αντικατάσταση του μόνιμου προσωπικού που φεύγει με προσωπικό ελαστικών σχέσεων εργασίας, αλλά και με τη δήθεν κάλυψη των αναγκών με εθελοντική εργασία.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στην παραπέρα υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση των παρεχομένων υπηρεσιών, τη συνεχώς περιοριζόμενη παροχή τους, με αυξανόμενη την ανταποδοτικότητα. Τα χρήματα δηλαδή που θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να μπορούν να έχουν κάποιες υποτυπώδεις υπηρεσίες. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί τους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες στον ιδιωτικό τομέα για την κάλυψη αναγκών.
Επιπλέον, ανοίγεται νέο πεδίο ανάπτυξης του κεφαλαίου στους τομείς αυτούς και προωθείται η ιδιωτικοποίηση. Παράλληλα, περιορίζονται παραπέρα οι ανεπαρκείς έλεγχοι προς το κεφάλαιο για τις παρεχόμενες από αυτούς υπηρεσίες και προϊόντα.
Το σημαντικότερο είναι ότι θα μεταφερθούν στην Τοπική Διοίκηση αρμοδιότητες με τεράστια κοινωνική σημασία που αφορούν ζητήματα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας κλπ. Μέσω της υποχρέωσης που αναλαμβάνουν οι δήμοι και οι περιφέρειες (σ.σ. σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες, αφού έτσι κι αλλιώς οι δήμοι λειτουργούν ως μεσίτες προς το κεφάλαιο), «ανοίγει» ακόμα περισσότερο η αγορά για να αναπτύξουν δραστηριότητα στους προαναφερόμενους τομείς τα μονοπώλια και οι επιχειρηματίες. Με όσα προβλέπει ο «Καλλικράτης» μπαίνει θέμα οικονομικής δυνατότητας των δήμων να παρέχουν υπηρεσίες. Όποιοι δήμοι έχουν αρκετά έσοδα – δηλαδή χρήματα από τη φορολόγηση των εργαζομένων – θα παρέχουν υπηρεσίες, όσοι δεν έχουν, θα συνεργάζονται με τους επιχειρηματίες που θα φτιάχνουν έργα που θα ακριβοπληρώνουν και πάλι οι εργαζόμενοι.
1. Ξεφόρτωμα κρατικής ευθύνης για τομείς όπως Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Γεωργία, Κτηνοτροφία, Περιβάλλον κ.ά. Κατακερματισμός της κρατικής ευθύνης προς τα κρατικά όργανα της Τοπικής Περιφερειακής Διοίκησης και ανάθεση καθηκόντων σε ΜΚΟ.
2. Κατακερματισμός υπηρεσιών σε διάφορους τομείς που υποβαθμίζονται παραπέρα.
3. Κατακερματισμός του ενιαίου χαρακτήρα που απαιτούν ορισμένα αντικείμενα όπως π.χ. έρευνα και μελέτη θεμάτων που αφορούν την ανάπτυξη της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας, έλεγχος της ασφάλειας και της ποιότητας εισαγόμενων προϊόντων, ενιαία διαχείριση και προστασία ορεινών όγκων και ειδικότερα των μελετών, η διαχείριση και προστασία των υδάτινων οικοσυστημάτων.
4. Αποδυνάμωση των κρατικών ελέγχων σε παραγωγικές εμπορικές δραστηριότητες που επιδρούν στην προστασία του περιβάλλοντος, στη Δημόσια Υγεία και σχετίζονται με τον ευρύτερο χαρακτήρα της παραγωγής και διανομής προϊόντων.
5. Συγχώνευση και κατάργηση Υπηρεσιών στη λογική της «οικονομίας κλίμακας».
6. Κατηγοριοποίηση υπηρεσιών με βάση την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρησιακή ικανότητα κάθε δήμου.
7. Σταδιακή διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων με την αντικατάσταση του μόνιμου προσωπικού που φεύγει με προσωπικό ελαστικών σχέσεων εργασίας, αλλά και με τη δήθεν κάλυψη των αναγκών με εθελοντική εργασία.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στην παραπέρα υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση των παρεχομένων υπηρεσιών, τη συνεχώς περιοριζόμενη παροχή τους, με αυξανόμενη την ανταποδοτικότητα. Τα χρήματα δηλαδή που θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να μπορούν να έχουν κάποιες υποτυπώδεις υπηρεσίες. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί τους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες στον ιδιωτικό τομέα για την κάλυψη αναγκών.
Επιπλέον, ανοίγεται νέο πεδίο ανάπτυξης του κεφαλαίου στους τομείς αυτούς και προωθείται η ιδιωτικοποίηση. Παράλληλα, περιορίζονται παραπέρα οι ανεπαρκείς έλεγχοι προς το κεφάλαιο για τις παρεχόμενες από αυτούς υπηρεσίες και προϊόντα.
Το σημαντικότερο είναι ότι θα μεταφερθούν στην Τοπική Διοίκηση αρμοδιότητες με τεράστια κοινωνική σημασία που αφορούν ζητήματα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας κλπ. Μέσω της υποχρέωσης που αναλαμβάνουν οι δήμοι και οι περιφέρειες (σ.σ. σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες, αφού έτσι κι αλλιώς οι δήμοι λειτουργούν ως μεσίτες προς το κεφάλαιο), «ανοίγει» ακόμα περισσότερο η αγορά για να αναπτύξουν δραστηριότητα στους προαναφερόμενους τομείς τα μονοπώλια και οι επιχειρηματίες. Με όσα προβλέπει ο «Καλλικράτης» μπαίνει θέμα οικονομικής δυνατότητας των δήμων να παρέχουν υπηρεσίες. Όποιοι δήμοι έχουν αρκετά έσοδα – δηλαδή χρήματα από τη φορολόγηση των εργαζομένων – θα παρέχουν υπηρεσίες, όσοι δεν έχουν, θα συνεργάζονται με τους επιχειρηματίες που θα φτιάχνουν έργα που θα ακριβοπληρώνουν και πάλι οι εργαζόμενοι.
