Στην είσοδο του Δημοτικού Θεάτρου υπήρχε έκθεση φωτογραφίας με ιστορικές στιγμές που έζησε η Λαμία όπως η ομιλία του Αρη Βελουχιώτη στις 29 Οκτώβρη 1944 στην πλατεία Ελευθερίας, αλλά και με μορφές πρωτοπόρων κομμουνιστών αγωνιστών όπως του Γιώργου Γιαταγάνα, γραμματέα της Περιφερειακής Επιτροπής Φθιώτιδας, ο οποίος εκτελέστηκε το 1948.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή ντοκιμαντέρ για την δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Φθιώτιδα, ενώ μετά το τέλος της ομιλίας ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα.
Αξιοσημείωτη στιγμή, ήταν η βράβευση της ΤΕ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, από την ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ, για την πρωτιά της πρώτης, στην άμιλλα που είχαν καλέσει, για την Οικονομική Εξόρμηση του 2013.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία:
«Αγαπητοί συμπατριώτες,
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η 18η του Οκτώβρη είναι για τη Λαμία, για το νομό μας, μια μεγάλη μέρα. Δυστυχώς 70 χρόνια μετά δεν έχει αναδειχτεί σε όλη τη λαμπρότητά της, σε όλο το μεστό περιεχόμενό της με όλα τα μηνύματα που εκπέμπει για το λαό, τις νέες γενιές, για την πατρίδα, για τον αγώνα.
Οι τυπικές επίσημες εκδηλώσεις από το κράτος και το δήμο που γίνονται κάθε χρόνο, δεν μπορούν να αναδείξουν το μεγαλείο που έζησε ο λαός της Λαμίας εκείνη τη μέρα, που μπήκαν στην Λαμία, απελευθερωτές ο ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, το ΚΚΕ, με επικεφαλής τον αρχικαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας.
Η απελευθέρωση της Λαμίας, όπως και όλης της Ελλάδας από τον γερμανικό φασισμό - ιμπεριαλισμό.
Το τι προηγήθηκε για να έρθει αυτή η μέρα της λευτεριάς.
Τι εκατόμβες αίματος, θυσιών, έδωσε όλος ο ελληνικός λαός. Το πώς μπήκε επικεφαλής από την πρώτη στιγμή της κατοχής το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ.
Το πώς οργανώθηκε η λαϊκή αντίσταση και πάλη μέσα στις πόλεις, κάτω από την μπότα του κατακτητή, στα άπαρτα βουνά της Ρούμελης και όλης της χώρας, με το όπλο στο χέρι του ΕΛΑΣίτη αντάρτη και ανταρτοπούλας.
Το πώς τα μικρά 9χρονα, 10χρονα, 12χρονα παιδιά, τα θρυλικά Αετόπουλα, πήραν μέρος στην παλλαϊκή αυτή αντίσταση.
Το τι ακολούθησε τη μεγάλη αυτή νίκη με την επέμβαση των Άγγλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών που από «σύμμαχοι», πήραν μετά την απελευθέρωση τη θέση των Γερμανών ιμπεριαλιστών.
Το ρόλο που έπαιξε η αστική τάξη, ο βασιλιάς, τα άλλα βασικά αστικά κόμματα της εποχής και οι πολιτικοί τους, που το ‘σκασαν για το Κάιρο, εκ του μακρόθεν παρακολουθούντες, απόντες ουσιαστικά από το μεγάλο έπος του λαού, για να έρθουν μετά το 1944 να «κατσικωθούν» στο σβέρκο του λαού μας, να τον οδηγήσουν σε τραγωδίες, σε φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, σε μια μεγάλη περίοδο νέας μαυρίλας και σκοταδισμού, εκμετάλλευσης και καταπίεσης, δεμένο χειροπόδαρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε ευρω - νατοϊκές λυκοσυμμαχίες οικονομικών κρίσεων και πολέμων.
Αυτά είναι που πρέπει να μάθουν και να διδάσκονται οι νεότερες γενιές.
Για να γίνονται τα παθήματα μαθήματα.
Για να βγαίνουν αληθινά, γνήσια, συμπεράσματα.
Διδάγματα, ιστορικές αλήθειες και όχι γραμμένες από το χέρι μόνο των εκάστοτε νικητών, αλλά αλήθειες που βγαίνουν μέσα από τις σελίδες της ιστορίας που έγραψε η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία της πατρίδας μας, με το όπλο του ΕΛΑΣ στο χέρι, με το ηρωικό χωνί της ΕΠΟΝ στο στόμα, με την προκήρυξη του ΕΑΜ στο χέρι, με την εφημερίδα του ΚΚΕ, το Ριζοσπάστη, στις μαύρες νύχτες της παρανομίας.
Με τη συμμετοχή και τη διοργάνωση εκδηλώσεων σε τόπους μαρτυρίου, στο Κούρνοβο, στην Υπάτη, στα πεδία των μαχών, όπως στο Γοργοπόταμο, στα βουνά της Γκιώνας, την Οίτη, στην Όρθρυ, τον Καλλίδρομο, στον Παρνασσό, στα Βαρδούσια, σε όλα τα άπαρτα βουνά και τα λαγκάδια της Ρούμελης, όλης της Ελλάδας.
Να μπει η πραγματική ιστορία μέσα στα σχολεία, από τους εκπαιδευτικούς, από τους απογόνους της ηρωικής γενιάς της Αντίστασης και του ΔΣΕ, από τους γονείς, από τους αντιστασιακούς παππούδες και τις γιαγιάδες των νέων.
Μόνο έτσι θα θωρακίζεται η νέα γενιά, μετά από 70 χρόνια. Έτσι θα απομονώνει τα φαντάσματα του παρελθόντος, του Χίτλερ και του Μουσολίνι, και τους επίδοξους απογόνους τους, σημερινούς φασίστες, ναζιστές, τη σαπίλα του ντουνιά, τους χρυσαυγίτες εγκληματίες, τα λαμόγια αυτά, των αφεντικών και της νύχτας, που δεν πρόλαβαν να μπουν στη βουλή και άρχισαν να οργανώνουν τάγματα εφόδου, να προχωράνε σε εμπρησμούς και επιθέσεις, αλλά και να καλοπερνάνε, κοροϊδεύοντας τους οπαδούς τους, το πόπολο.
Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής, όταν έγραφε: Ο φασισμός «πάλι θα απλώσει σαν χολέρα, πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου». Γι αυτό «το φασισμό βαθιά κατάλαβέτον, δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον»!
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, αποκτούν ξεχωριστή σημασία γιατί αναδεικνύουν τις ηρωικές σελίδες της ιστορίας που έχει γράψει ο λαός μας. Κυρίως όμως αυτές οι εκδηλώσεις μπορούν όχι μόνο να διδάξουν, να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές, αλλά κυρίως να αποδείξουν ότι όταν ένας λαός αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, όταν αποφασίσει ο ίδιος να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, τότε μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό, μπορεί να νικήσει αυτόν που στα μάτια του φαίνεται ανίκητος.
Ακριβώς αυτές οι ηρωικές σελίδες γράφτηκαν από έναν λαό που δεν έψαχνε και δεν περίμενε σωτήρες, από έναν λαό που ήταν αποφασισμένος να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τον τόπο του και σ’ αυτόν ακριβώς τον αγώνα δεν έκανε σκόντο σε θυσίες, αντίθετα κατέθεσε τις πιο μεγάλες θυσίες, ακόμα και την ίδια του τη ζωή.
Σήμερα 70 χρόνια μετά, η ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή και οι λέξεις, οι έννοιες αποκτούν κι άλλο νόημα ακριβώς γιατί θέλουν το λαό να παραμένει απλός θεατής, να μην γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Γι’ αυτό κάνουν παρέλαση παλιοί και νέοι«σωτήρες».
Γι’ αυτό πάνε και έρχονται τα δήθεν «εθνικά συμφέροντα», οι «εθνικές υποθέσεις».
Γι’ αυτό και οι θυσίες πια δεν αφορούν στο τι ο καθένας εθελοντικά καταθέτει και για ποιο σκοπό, αλλά στο τι «από τα πάνω», του επιβάλλεται.
Όλα αυτά τα διάφορα δήθεν «εθνικοπατριωτικά» που εκστομίζουν κάθε τρεις και λίγο οι κυβερνώντες και οι προαλειφόμενοι να κυβερνήσουν, είναι τελικά γνώριμες εικόνες, έννοιες, λέξεις και νοήματα που συνήθως επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να αποπροσανατολίσει, να ξεγελάσει και να συμπαρασύρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, στους δικούς της στόχους και σκοπούς, κάτω από τη σημαία των δικών της ιδιοτελών, ταξικών συμφερόντων.
Γι’ αυτό άλλωστε τα δικά της ταξικά συμφέροντα τα βαφτίζει εθνικά.
Γι’ αυτό τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται καθημερινά, παρουσιάζονται ως «θυσίες που θα πιάσουν τόπο». Γι’ αυτό και οι νέοι κάθε φορά «σωτήρες» τα δικά της συμφέροντα έρχονται πάλι να σώσουν, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά ότι το παλιό, το σάπιο, πάντα εμφανίζεται με τη μάσκα του νέου, πότε του αρυτίδωτου, πότε του μακιγιαρισμένου.
Ποια χώρα, ποιο έθνος έσωσε άραγε η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;
Ποια πατρίδα προχωράει μπροστά και σπάει τα δεσμά της, όπως το θέλει ο ελληνικός λαός, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό;
Αυτοί που σώθηκαν, αυτοί που σώζονται είναι οι καπιταλιστές, οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Όλοι αυτοί δηλαδή, που και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης εξακολουθούσαν να έχουν μεγάλη κερδοφορία, να γεμίζουν τα σεντούκια τους και τις τράπεζές τους με τα ματωμένα κέρδη τους. Αλλά όχι μόνο. Είναι και όσοι μεγαλοεπιχειρηματίες, τώρα μόλις ανακάμπτουν από την κρίση, ακριβώς γιατί έχουν πλέον περισσότερα εργαλεία για την εξασφάλιση μεγαλύτερων κερδών.
Το πώς έγινε αυτό, το έχει ζήσει τα 6 τελευταία χρόνια ο λαός στο ίδιο το πετσί του. Μείωσαν στο ελάχιστο τους μισθούς, τα μεροκάματα, πήραν πίσω κατακτήσεις ποτισμένες με το αίμα του εργατικού κινήματος εδώ και έναν αιώνα. Σμπαράλιασαν τα εργατικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα από ένα πλούσιο πλέον αντεργατικό οπλοστάσιο νόμων.
Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα παραμένουν δεμένοι με τις αλυσίδες της ανεργίας, της δουλειάς χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, των μόνιμων χαρατσιών και της αβάστακτης άμεσης και έμμεσης φορολογίας.
Τελικά ποιος βγαίνει στο ξέφωτο, για τα καλά, όπως ισχυρίζεται ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος;
Σίγουρα μόνο τα μονοπώλια, ένα τμήμα μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων σε συγκεκριμένους κλάδους και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο λαός που θα συνεχίσει να ματώνει για μην κινδυνεύσουν, να μην απειληθούν τα κέρδη των λίγων, για να είναι ισχυρή η δική τους, καπιταλιστική ανάπτυξη.
Απ’ αυτή την ισχυρή ανάπτυξη τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση καλλιεργούν προσδοκίες στο λαό ότι έχει κι αυτός να «λαβαίνει κάτι τις», αλλά το ταμείον θα είναι πάλι μείον.
Η κυβέρνηση ήδη έχει διαψευστεί από το προσχέδιο του προϋπολογισμού που προβλέπει ανάπτυξη 2,9%.
Γιατί η ανάπτυξη δεν πάει μόνη της.
Πάει μαζί με την μονιμοποίηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Μαζί με το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ.
Μαζί με τους κομμένους μισθούς και συντάξεις.
Μαζί με τις κουτσουρεμένες δαπάνες στην παιδεία, την υγεία και την πρόνοια.
Αυτό που προορίζουν για το λαό είναι κάποια ψίχουλα.
«Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» το λέει και το θεσμοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, στην ουσία του το υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να μονιμοποιούν τη φτώχεια, βάζοντας «ταβάνι» στα όρια της ακραίας φτώχειας.
Η «εθνική συνεννόηση» που ζητά η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να είναι ισχυρή η ανάπτυξη, είναι η «κοινωνική συναίνεση και συμφωνία» του ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει η δική του «παραγωγική ανασυγκρότηση».
Χρησιμοποιούν ολίγον διαφορετικές λέξεις για να πουν προφανώς το ίδιο πράγμα:
Υποταγή στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.
Συναίνεση στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακριβώς ευθύνεται που φτάσαμε έως την κρίση, σε αυτή την κατρακύλα.
Αποκρύβοντας από το λαό, ότι μετά από μια υποτιθέμενη ή και υπαρκτή μικρή ή μεγαλύτερη ανάπτυξη μας περιμένει νέα κρίση, ύφεση και δυστυχία και πάει λέγοντας.
Το ΚΚΕ θα συνεχίζει να αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το δίπολο της νέας συμφοράς, που έρχεται να αντικαταστήσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα εξελιχθούν στα σημερινά κυβερνητικά συνεταιράκια, τότε που ακόμα ήταν «φως» ο ένας, «σκότος» ο άλλος, όπως έλεγαν στις τότε κοκορομαχίες τους. Τώρα τη σκυτάλη την παίρνουν Σαμαράς- Τσίπρας με τους αναγκαίους πρόθυμους κολαούζους ο καθένας τους. Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, την Ελιά αλλά και το Ποτάμι, ο Τσίπρας μαζί με τους πρώην ΠΑΣΟΚους υπουργούς, τον Κουβέλη, τον Καμένο.
Σήμερα, τώρα αμέσως, χωρίς καθυστέρηση, είναι κρίσιμο ζήτημα, ο λαός και η νεολαία όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν σ’ αυτή την σικέ αντιπαράθεση αλλά και να μην υποταχτούν στα -ξένα προς τα δικά τους - συμφέροντα της αστικής τάξης, των μονοπωλίων.
Φίλες και Φίλοι,
Ας γυρίσουμε την πλάτη στις γνωστές εικόνες της δικομματικής αντιπαράθεσης του παρελθόντος, στη χειρότερη σημερινή τους έκδοση.
Ξέρουμε όλοι και όλες από την ίδια μας την πικρή πείρα, ότι όσο μεγαλύτερη γίνεται η σύγκλιση σε διάφορα θέματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση του κοινού στόχου του κεφαλαίου για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, μεγαλύτερη κερδοφορία, τόσο πιο οξυμένη θα γίνεται αυτή η αντιπαράθεση.
Η αντιπαράθεσή τους εκφράζει την αντιπαράθεση που υπάρχει μέσα στην ίδια την ΕΕ για το ποιος θα επωμιστεί τις μεγαλύτερες ζημιές από την κρίση. Αυτό εκδηλώνει η αντιπαράθεση της Γερμανίας που ήταν κερδισμένη μέσα στην κρίση, σε σχέση με τη Γαλλία, την Ιταλία, αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων μεταξύ τους.
Όποια αντιπαράθεση και αν έχουν αυτές οι κυβερνήσεις και οι διάφορες χώρες για το ποιο μείγμα διαχείρισης θα ακολουθήσει η ευρωζώνη, όλες ανεξαιρέτως παίρνουν βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των λαών τους. Για παράδειγμα ο προϋπολογισμός της Ιταλικής κυβέρνησης - που ο ΣΥΡΙΖΑ την μοστράρει ως εν δυνάμει σύμμαχό του στα πλαίσια της συμμαχίας του Νότου - προβλέπει περικοπές 15 δις σε κοινωνικές δαπάνες, αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού, ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών.
Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης των «κοκορομάχων» για το χρέος. Το περιέγραψε πολύ καλά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν είπε «η λύση για το χρέος είναι σα να θες να κατέβεις από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και δεν έχεις επιλέξει το μέσο αν θα πας δηλαδή με αυτοκίνητο με τρένο ή με αεροπλάνο». Πάρ' τον στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου…
Εντάξει καταλάβαμε. Ο προορισμός είναι δεδομένος, αυτό που αλλάζει είναι το μέσο. Και ο προορισμός, τόσο για τη ΝΔ όσο και για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει για ένα χρέος που δεν δημιούργησε, ότι ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει γιατί αυτό θα απαιτεί όποια συμφωνία και αν γίνει με τους δανειστές για την αποπληρωμή του.
Οι μηχανισμοί εποπτείας της ΕΕ, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, το καθεστώς επιτήρησης για όλα τα κράτη μέλη θα επιβάλλουν μνημόνια διαρκείας, γι’ αυτό και είναι ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα της ΝΔ για τα «μνημόνια που τελειώνουν» αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ που θα σκίσει, θα ακυρώσει δήθεν το μνημόνιο.
Τέλος, πραγματικό, στα μνημόνια για το λαό σημαίνει μόνο κατάργηση όλων των εφαρμοστικών αντιλαϊκών νόμων, ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων και των συνταξιούχων, στα προ κρίσης επίπεδα. Κανένας δε δεσμεύεται γι’ αυτό. Ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φίλες και Φίλοι,
Η ΝΔ δεν χρειάζεται να δώσει συστατικές επιστολές στα επιτελεία της αστικής τάξης, για να πάρει παράταση στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης. Της αρκεί το αντιλαϊκό βιογραφικό, που μόνο στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης της, είναι αρκετά πλούσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει τέτοιο βιογραφικό γι’ αυτό μαζεύει συστατικές επιστολές ανά τον κόσμο από επιτελεία των καπιταλιστών, γι’ αυτό αξιοποιεί τις νέες γνωριμίες του ανά την υφήλιο.
Από το Τέξας μέχρι την ευρωπαϊκή λέσχη Μπίλντενμπεργκ, στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, από τον Ντράγκι μέχρι τον Άσμουνσεν, από τον ΣΕΒ μέχρι την Ένωση Ελλήνων Επιχειρηματιών κατάφερε όχι απλά να έχει τους ίδιους συνομιλητές με τη ΝΔ, αλλά και να ανταλλάσει γνώμες για το πώς θα υπηρετήσει το σύστημα στην Ελλάδα και με το κεφάλαιο χορτάτο και το λαό στη γωνία. Γιατί βιογραφικό διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει, έχει κάνει όμως το κουμάντο του δυο χρόνια στην αναμονή, έχει κάνει το κουμάντο του με τη στάση του στο κίνημα που κάνει ότι μπορεί για να το διαλύσει, να το παροπλίσει, να μην σηκώσει κεφάλι.
Διάλυση του κινήματος είναι να δείχνεις μόνο τις μνημονιακές πολιτικές, για να βγάλεις λάδι το σύστημα που πήρε ανάσα από το μνημόνιο.
Διάλυση είναι να μιλάς για την ανατροπή και η ανατροπή σου να φτάνει μέχρι να εγκατασταθείς στο Μαξίμου.
Παροπλισμός είναι η κοινωνική συναίνεση, η κοινωνική συμφωνία με το ΣΕΒ και άλλους μονοπωλιακούς ομίλους όπως λέει.
Παροπλισμός του κινήματος είναι η πρόταση του ο λαός τελικά να φορτωθεί το χρέος αλλά και να βάλει πλάτη για να ανέβει η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, δια χειρός ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεγαλύτερο όμως τσάκισμα του κινήματος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζει κι άλλο τις ήδη μειωμένες απαιτήσεις.
Αυτό ακριβώς είναι το κυβερνητικό του πρόγραμμα, πρόγραμμα τετραετίας, κορμός των προγραμματικών του δηλώσεων όπως είπε ο Τσίπρας.
Μειωμένες απαιτήσεις που δεν φτάνουν ούτε καν στην επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και της σύνταξης, δεν ακουμπάνε τις συλλογικές συμβάσεις, τις ελαστικές και μαύρες σχέσεις εργασίας.
Μειωμένες απαιτήσεις που φτάνουν μέχρι ένα πιάτο φαί για τον πεινασμένο, μισή δουλειά με μισό μισθό και ολόκληρη επιδότηση στην επιχείρηση κι αυτό μόνο για λίγο και για λίγους από τους 1,5 εκατομμύριο των ανέργων.
Φίλες και φίλοι,
Αν πριν από δυο χρόνια κάποιοι άκουγαν την κριτική του ΚΚΕ στο ΣΥΡΙΖΑ και τη θεωρούσαν από υπερβολική ως εμπαθή, σήμερα έχουν περισσότερες αποδείξεις για να δουν το πού το πάει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και μην μας πούνε κάποιοι, παριστάνοντας τον αφελή, μετρώντας τις λέξεις μας και τις αναφορές μας, ότι ασχολούμαστε περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ από ότι με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ξέρουν πολύ καλά, ότι δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Είμαστε σίγουροι ότι ο λαός θα τους καταδικάσει αυτή τη φορά πολύ αποφασιστικά, αυτό άλλωστε φαίνεται όλο και περισσότερο, καθημερινά. Η πολιτική και η τακτική που ακολουθούν τους βυθίζει όλο και περισσότερο στη συντηρητική αναδίπλωση, στην κατρακύλα, στην ανυποληψία.
Έχουν γίνει με τον αντικομμουνισμό τους και την ψύχωση που έχουν, έτσι όπως εκφράζεται από ορισμένους υπουργούς τους, με την πολιτική τους καθημερινοί αβανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Του πασάρουν τη μπάλα για να παίζει ύστερα αυτός ανενόχλητος στα πλαίσια του δικομματισμού, δίνοντάς του χέρι βοήθειας για να ρίχνει ύστερα αυτός μελάνι σαν τη σουπιά, να συσκοτίζει τις πραγματικές θέσεις του, να μοιάζει δήθεν ανατρεπτικός, αντισυστημικός. Με την πολιτική τους προπαγάνδα δίνουν πόντους στο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου δήθεν να συσπειρώσουν το συντηρητικό τους εκ δεξιών ή κεντρώο ακροατήριο να μην μετακινηθεί προς ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι στρώνουν το χαλί, πότε στη Χρυσή Αυγή, εκ δεξιών τους, πότε στο ΣΥΡΙΖΑ, εξ αριστερών τους. Έτσι στρώνεται το νέο διπολικό παιγνίδι. Κι ο λαός θα εξακολουθεί να υποφέρει…
Όμως ο λαός και η νεολαία, όσο κι αν δεν μπορεί πλέον να υποφέρει αυτή την πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πριν τους στείλει σπίτια τους, θέλει να ξέρει και τι θα ακολουθήσει, ποια κυβέρνηση θα τους διαδεχτεί και τι θα κάνει.
Λευκές επιταγές και ραντεβού στα τυφλά δεν πρέπει να ξαναυπογράψει, το έχει κάνει άλλωστε αρκετές φορές στο παρελθόν.
Σε αυτόν λοιπόν τον υγιή και δίκαιο προβληματισμό του λαού μας, κυρίως των ανθρώπων που έχουμε συναντηθεί στους αγώνες, θέλει να συμβάλει το ΚΚΕ.
Γι’ αυτό και εξηγεί καθημερινά, επίμονα και σταθερά, αναλυτικά τις θέσεις του. Είναι δημοκρατικό του καθήκον να το κάνει, παρότι οι διάφοροι «γλύφτες» της εκάστοτε ανερχόμενης δύναμης στην καρέκλα της εξουσίας, κάθε φορά προτιμούν το ΚΚΕ σιωπηλό, αδύναμο να εκφέρει τον πραγματικό ριζοσπαστικό λόγο, να σέρνεται πίσω από καιροσκόπους και αριβίστες. Δεν θα τους γίνει το χατίρι!
Σήμερα οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, οι αγωνιστές του καθημερινού μόχθου, της δουλειάς και της επιστήμης, ξέρουν.
Φίλοι και Φίλες,
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που μπορεί να κοιτάξει κατάματα το λαό και να του πει: σκέψου τι σου είπε το ΚΚΕ τα τελευταία 20 χρόνια, γιατί σε προειδοποίησε, σε τι επιβεβαιώθηκε.
Κι εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς που προειδοποιούσαμε απλά.
Παίρναμε και συνεχίζουμε να παίρνουμε όλα τα μέτρα, να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση της πάλης του λαού παντού, για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, για το δυνάμωμα της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας.
Και συνεχίζουμε σ’ αυτές τις συνθήκες να παλεύουμε κόντρα σε «θεούς και δαίμονες» για να μην παραιτηθεί ο εργάτης απ’ τα αυτονόητα, να σταθεί πλάι πλάι με το συνάδελφο στη συνέλευση, να συζητήσουν τι και πως θα το πετύχουμε, τι μπορούμε σήμερα να εμποδίσουμε, να κερδίσουμε.
Ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ και που πρέπει να πάμε.
Δύσκολη δουλειά μυρμηγκιού που απαιτεί επιμονή και υπομονή, αντοχή στις δυσκολίες στις αναποδιές.
Για να μπορεί ο εργάτης, ο άνεργος να δει πέρα από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, την ίδια την αστική τάξη, ως τάξη που ‘χει το κουμάντο, την εξουσία και να βάλει ως στόχο την αλλαγή της στην εξουσία.
Το ΚΚΕ μπορεί σήμερα να παλεύει σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, που η πείνα δημιουργεί παθητικότητα, που πολλές φορές η προσδοκία φτάνει στο «κάτι λίγο παραπάνω» ή και στο «τίποτα, να μην πάμε παρακάτω».
Να μην συμβιβάζεται με τη «λογική του εφικτού», δηλαδή να παζαρεύω τι άλλο θα χάσω γιατί η κρίση απαιτεί προσαρμογή και τελικά υποταγή.
Όση σημασία έχει σήμερα να οργανωθεί η πάλη για την προστασία των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας διεκδικώντας άμεσα επείγοντα μέτρα, άλλο τόσο έχει σημασία να πεις, να πείσεις, να αποδείξεις ποια εξουσία, ποιο τελικά κοινωνικό οικονομικό σύστημα μπορεί να δώσει σταθερή δουλειά σε όλους με μισθό και δικαιώματα, μπορεί να ικανοποιήσει σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Οι προτάσεις, οι θέσεις του ΚΚΕ για όλα τα καθημερινά προβλήματα δεν είναι θέσεις που αφορούν μια άλλη ζωή στη «δευτέρα παρουσία», όπως ορισμένοι μας κατηγορούν, είναι προτάσεις που αφορούν στο τι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να διεκδικηθεί.
Για παράδειγμα η πρόταση του ΚΚΕ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αφορά στο σήμερα, γιατί σήμερα και σ’ αυτή τη ζωή τα χρέη γίνονται θηλιά στο λαιμό του λαού.
Σήμερα είναι ανάγκη για να ζήσει ο λαός να επανέλθει όχι μόνο ο μισθός το λιγότερο στα 751 ευρώ, αλλά να καταργηθεί και όλο το αντεργατικό οικοδόμημα, πριν και μετά το μνημόνιο, που γενικεύει τη μερική απασχόληση, την απλήρωτη δουλειά, τους μισθούς πείνας.
Γιατί αλήθεια, η πρόταση αυτή του ΚΚΕ δεν υιοθετείται από τα άλλα κόμματα; Γιατί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ δεν είναι ίδια για παράδειγμα με την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τον κατώτατο μισθό;
Ακριβώς γιατί υπάρχει θεμελιακή διαφορά και στα απλά, τα καθημερινά, γιατί αυτά έχουν σχέση με το τι θα κάνεις και μετά, με ποιους συμβιβάζεσαι, ποιους θέλεις να αποκοιμίσεις με την πολιτική που θα ακολουθήσεις.
Γιατί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τους αντεργατικούς νόμους που μείωσαν στο ελάχιστο τους μισθούς, που άλλαξαν στο χειρότερο τις εργασιακές σχέσεις, που αύξησαν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γιατί απλά δεν αμφισβητεί συνολικά το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Αντίστοιχα και η πρόταση του για το χρέος, είναι πρόταση που υπηρετεί τη στρατηγική της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Με ή χωρίς κούρεμα, με ή χωρίς επιμήκυνση, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος ως χρέος του λαού που θα συνεχίσει να ματώνει για την αποπληρωμή του.
Πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε.
Και στην αγροτική οικονομία, με τις ποσοστώσεις, τη νέα ΚΑΠ, το ότι ο αγρότης δεν μπορεί να ζήσει, να παράγει, να καλλιεργήσει τα χωράφια του, αλλά η θηλιά της τράπεζας, των χρεών, των φόρων, των χαρατσιών του σφίγγει συνεχώς το λαιμό.
Για το μικρό επιχειρηματία που έχει γονατίσει με τα κόκκινα δάνεια, τη στιγμή που πρέπει αυτά να κουρευτούν αμέσως, να απαλλαγεί από το βραχνά, να μην βάλουν άλλα λουκέτα στις επιχειρήσεις τους, να μπορούν να πάρουν μια ανάσα μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση, που τους κυνηγάνε όλοι μαζί.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να καλυφτούν διευρυμένες λαϊκές ανάγκες με μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει σήμερα η Ελλάδα. Τα άλλα κόμματα προσπαθούν να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα και μπορεί να μειώσει την εξάρτησή της από τα διεθνικά μονοπώλια σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η αξιοποίηση του παραγωγικού μας πλούτου από τον πανεθνικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και της οικονομίας. Μόνο αυτός ο σχεδιασμός μπορεί να απελευθερώσει όλες τις δυνατότητες, γιατί έχει γνώμονα και σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτή την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας, εξαλείφοντας την ανεργία.
Η λαϊκή εξουσία θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους, που σπαταλούνται σήμερα και δημιουργούν χρέη, στο πλαίσιο αυτή της πολιτικής, της εξουσίας των μονοπωλίων.
Με κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για το ΝΑΤΟ. Με μονομερή διαγραφή του χρέους, το οποίο είναι προϊόν της καπιταλιστικής διαχείρισης.
Με κατάργηση των πολύμορφων πακέτων κρατικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων και άλλα.
Όλοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν με βάση τις ανάγκες τους δωρεάν σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες υγείας, παιδείας αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων.
Το οικογενειακό νοικοκυριό θα στηρίζεται από κρατικές κοινωνικές υποδομές. Τα πανεπιστήμια σε συνεργασία με τους κλαδικούς κρατικούς φορείς θα προωθούν την έρευνα για την επιστημονική πρόβλεψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.
Η διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων θα συμβάλει στην ουσιαστική συμμετοχή τους στον έλεγχο.
Ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος και η συμμετοχή θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους ανακλητούς αντιπροσώπους και θα επεκτείνεται σε κάθε κλάδο και περιοχή. Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις παραγωγικές μονάδες, και θα διασφαλίζεται η συμμετοχή των συνεταιρισμένων, των φοιτητών, των συνταξιούχων. Ακόμα και στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.
Όχι όπως σήμερα στη βουλή με τους διάφορους καρεκλοκένταυρους που έχουν πιάσει εκεί στασίδι για δεκαετίες, χωρίς να προσφέρουν τίποτε θετικό για το λαό. Το μόνο που ξέρουν αυτοί όλοι είναι να σηκώνουν το χέρι για να ψηφίζουν όλο το αντεργατικό, αντιλαϊκό οπλοστάσιο των νόμων που ρίχνουν στα τάρταρα το λαό και τη νεολαία.
Η αποδέσμευση της χώρας από τις αλυσίδες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, θα διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για τη σύναψη επωφελών διεθνών σχέσεων συνεργασίας. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τις διάφορες ενδο - ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας και να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Η σημαντική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, ιδιαίτερα για τη μεταφορά ενέργειας και εμπορευμάτων μεταξύ Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, διαμορφώνει ευνοϊκό πεδίο διαπραγματευτικής βάσης για τη λαϊκή εξουσία, ιδιαίτερα σε περίοδο όξυνσης των αντιθέσεων.
Η επικράτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας αποτελεί αναγκαιότητα για την ευημερία του λαού όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε καπιταλιστική χώρα ανεξάρτητα από τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Ανεξάρτητα από το αν η νίκη της λαϊκής εξουσίας προηγηθεί στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα το σίγουρο είναι ότι θα επιδράσει στην άνοδο του κινήματος στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά και το ανάποδο. Δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί νίκη της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς κλιμάκωση της ταξικής πάλης, λαϊκό ξεσηκωμό και αλλού. Η λαϊκή εξουσία σε μια μικρή χώρα θα συγκεντρώσει ενεργά γύρω της και τις λαϊκές δυνάμεις των γειτονικών κρατών, θα συμβάλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής στον ευρύτερο περίγυρό της».
